10 weken, 70 nachtjes en 400 gasten verder..

Tijd voor weer een quality-verslagje-update vanuit Ischgl.

21 februari 2013 al, sjeuzus wat vliegt de tijd hier..
als de dag van gister dat ik op dinsdag 11 december mijn ouders, en mijn vertrouwde Nederland gedag zei op het station te Venlo.
Inmiddels zijn we alweer ruim 10 weken verder.
Dat zijn 70 dagen, zo'n 15 tot 20? wisseldagen (lees vertrek 'oude'gasten en ontvangst nieuwe gasten, grote schoonmaak van alle kamers en het hele chalet, oftwel a bitch of a day!) zo'n 40 3-gangen diner avondjes, 10 vrije (woens)dagen, pakweg 30 a 40 keer de piste op, 4 apfelstrudels, 2 kaisersmarren (waaronder eentje niet te pruimen), 2 wiener schnitzel mit pommes, veel gluhweintjes en ontelbare almdudlers, tientallen bezoekjes aan de fire& Ice en de Kuhstall en ruim geschat zo'n 400? gasten verder.
Unk

Time flies when you're having fun!!

Geen overdreven zaak als ik dus zeg dat we al heel wat mee hebben gemaakt.
En de leukste avonturen wil ik jullie van laten meegenieten natuurlijk!
Zal proberen de highlights op een ietwat chronologische volgorde te vertellen;

*Graaft even heel diep in haar geheugen*

Kerst:
Heel facebook stond vol met Merry Xmas! Lekker eten, familie, liefde overal. Nou, dit jaar alweer voor mij zo totaal geen kerst gevoel. Moet eerlijk gezegd ook toegeven dat ik het stiekem wel fijn vind om te kunnen vluchten van dit cliche 'het-moet-gezellig-zijn-feest'. Op kerstavond (wat ze hier in Oostenrijk uitgebreid vieren) hadden we een luxe kerstmaal voor de gasten klaar staan, eendenborstfilet, geserveerd door mooie dames in leuke korte jurkjes, incl onze "Patty" in heidi pakje haha.

Op mijn vrije woensdag stond ik met Essie op de piste.
Essie is trouwens mijn trouwe collega waarmee ik vrijwel alles samen doe. Werken, poetsen, serveren, slapen, boarden. Bijna 24/7 zijn we bij elkaar, het is dat zij bruin is en ik blond, maar anders zou iedereen denken dat we twins zijn. Ohja en het is dat het wat vreemd zou zijn als onze ouders ons beiden dezelfde naam zouden geven. Jaja, "De Smeetjes" hebben hun naam al bekend weten te maken in Ischgl. Niet alleen omdat we ons beiden gedragen als tieners (tsjah, Esmee mag dat nog met haar 17 jarige leeftijd en onschuldige naieve blik), maar ook omdat we onze laten we zeggen 'passie' voor skileraren delen, bijna altijd de taxi samen terug nemen en het dan via de taxi centrale "de Smeetjes from Kuhstahl to Versahl" door de speakers klinkt.
Wanneer Esmee in haar hakkie-takkie Baarns-Engels-Duits een taxi gaat bellen roept ze altijd; "Yeah you know Mehmet, mit Esmee, De Smeetjes you know os" Anyway, fun met Essie dus. (Ik ben Es, Esmee1, EsmeeA, Esmee oud, groot, Smee, of gewoon Es. Zei is Essie, kressie of kleine Esmee. Duidelijk dus.)

Terug naar mijn 'ik stond op de piste' verhaal en werd opeens gebeld door een onbekend nummer. Met het zusje van Robert, dat ze in Ischgl waren, en of ik tijd had voor koffie? HUH?! haha super leuk. Dus ik ietwat verward maar vooral enthousiast verrast zo snel mogelijk naar het dal geskiet en na een zoektocht van uren (want ze stonden bij de verkeerde intersport te wachten.. ja er zijn er twee hier in Ischgl, een aan de ene kant van 'de schiphol tunnel' en de andere aan de andere kant.)
Maar na zo'n 20 euro aan beltegoed opbellen en een half uur verder hadden we elkaar dan toch gevonden. Bakkie pleur gedaan met de Vasseurs, gezellig, maar gek, stukje Nederland in Ischgl opeens. Hun evenhet chalet laten zien, nog en bakkie pleur en wat fotookuhs voor thuis getrokken waarna ze hun 3 uur durende reis terug naar Zwitserland voort zette. Leuke verrassing!


In de week tijdens oud op nieuw werd ik gebeld door kantoor of ik voor een weekje in een ander chalet wilde gaan werken omdat ze daar hulp nodig hadden. Prima natuurlijk, in het kader afwisseling kan nooit kwaad!
En wel in de creme de la creme van de apres ski van Oostenrijk; (volgens mijn Lonly planet Austria dan, thanks nog Stefan!) Sankt Anton am Arlberg, Tirol.
Een klein chalet voor groepen van max. 14 personen, samen met Karlijn en voor de helft met Reinier (de 'zieke'). Super leuke week gehad, super gezellig met Karlijn, lekker samen de pistes afgeraced, iedere middag even een gluhweintje drinken in de Antonbar en lekkere 'snackjes' spotten zoals "poezekind" het noemde. De mannen en vooral skileraren zijn overduidelijk kwalitatief beter aanwezig dan in Ischgl. "Kijken doe je met de oogjes" zegt mama altijd, en daar heb ik me dan ook keurig braaf aan gehouden.
Ook leuk om eens een kleiner chaletje te ervaren, onze belgische gasten gingen 'zeer content' weer naar huis.
Mijn nieuwjaar daarintegen was voor t derde jaar op rij in het buitenland een euforisch dieptepunt haha. Ach het was leuk om samen met Reinier de dronken, feestende totale chaos te observeren met een fles wijn in onze hand, maar heb me toch echt voorgenomen om volgend jaar naar New York of London te vliegen en voor alle drie de jaren het drie keer zo hard in te halen!

Na de kerstvakantie en net een uurtje terug uit Sankt Anton, kwamen mijn ouders al op bezoek! That's fast! Ik was serieus zenuwachtig om hun weer te zien, schattig he.
Hoi! Lekker geknuffeld, ff gebabbelt en weer aan het werk. Want gewerkt moest er worden. Paps und mams bleven een weekje in ons chalet, heel leuk om hun alles hier te kunnen laten zien. In mijn vrije tijd lekker samen op pad met de oudjes. Die week hadden we het geluk met een hele leuke Wensgroep. Allerlei families en boekingen, niemand kende elkaar, jong en oud, feestende en rustige mensen, en op het eind van de week gingen ze allemaal als een grote gezellig groep zeer tevree naar huis.
Leuk om te zien, en dat is ook het leuke aan het wens concept, gelegenheid om andere mensen te leren kennen.
We zijn die week met een aantal van die groep incl. oneindige stalker gaan skien en apres skien, allemaal eind 20, heel gezellig.

Papa en mama weer (om 05:58uur!! sochtends) uitgezwaaid met nog net geen traantje en weer een bitch van een wisseldag voor me. Dus tijd voor traantjes was er niet :)
Sowieso geen traantjes hiero, because I'm feeling verry happy overhere!
nog geen moment spijt van gehad dat ik mn huur op zei en hierheen ben gegaan.
Een seizoen in de sneeuw is zeer zeker een aanrader voor iedereen die van wintersport, bergen, frisse lucht en mensen contact en lekker eten houdt!

Pfff over lekker eten gesproken. Nou moeders, don't worry about that, ik eet hier genoeg hoor. Meer dan genoeg.Valt ook niet onder uit te komen met al dat lekkere eten hier, al die dagen in de keuken, al die lekkere toetjes (sorry kokkie, DESSERTS) die steeds overblijven en niet te vergeten alle terug kerende apfelstrudels, kaisersmarren en wiender schnitzels mit pommes..)
Nog nooit zo'n bolle toet gehad als nu denk ik zo. En ja ook lieve vriendinnetjes van me, mijn ribben zullen jullie deze zomer niet meer kunnen tellen, dus ook geen gezeik meer over dat ik 'te dun' ben because i''m eating like a pigg overhere!!

maar oke oke, daar staat wel tegenover dat het leven van een chaletgirl (want ohja, ook al schijnt het een mega slechte film te zijn, dat ben ik wel hihi) TOPSPORT is.
Afgelopen woensdag, onze heilige vrije dag, heb ik het voor elkaar gekregen om maar liefst tot 17:30uur (jawel dat lees je goed) in mijn bed te liggen.. en vooral liggen slapen. Heerlijk.
Hoe krijg je dat voor elkaar?!
Nou van zaterdag t/m dinsdag, werken, poetsen, skien, apres skien, werken, bedienen, poetsen, slapen, werken, skien, werken, bedienen, skien, stappen, werken, afwassen, apres skien, werken, stappen.. etc etc.

Af en toe bijtanken kan dus geen kwaad.
Onze bijtank dagen zijn de dagen waarop we net iets te weinig tijd hebben om de piste op te gaan, of wanneer het simpelweg 'te' bewolkt is om de piste op te gaan. (Lees shit weer of geen lekker zonnetje) Want verwend raak je hier wel als je hier 4 maanden zit. We zijn allemaal al typische 'mooi weer skiers'. :)

In die 10 weken dat we hier zitten hebben we ook al heel wat leuke, vreemde, rare, fantastisch gezellig, onvergetelijke gasten zien komen en gaan. en dan niet alleen in de zin van wens chalet-gasten.

Es en ik liepen op een avond naar de hobbit (= ons appartement) en hadden net een "Hello de Smeetjes"taxi besteld om een leuk avondje (voor t eerst) met zn tweetjes in the fire und Ice tegemoet te gaan, wanneer er opeens het hotel naast ons hotel precies tegelijk met ons een man naar buiten stapt. Een breed gebouwde, kale maar charmante man met middelbare leeftijd schreeuwde in vreemd Engels accent naar ons "Where we're going??" Es en ik keken elkaar twijfelend aan of het wel slim was om dat met deze man te delen maar al snel bleek hij aardig. "To Ischgl, with a taxi, wanna ride with us??" riep Essie impulsief.
Yeah ofcourse, I payy! "MOOOOOI!" dachten wij.
Al snel hadden we een prachtig lulkoek gesprek in de taxi met Dennis, de Ier from Ireland with his Irish Coffee accent.
In de fire und Ice was ook het eerste drankje op zijn rekening, prima dachten wij. Maar Dennis bleek een verdomd gezellig persoon te zijn en kon goed lullen, en dansen. Dus voor we het wisten zaten we de hele avond met een 40-jarige lullende Ier (positief) opgescheept die zijn twee kleine meisjes benadrukte hoe de ware in ons leven te vinden en vooral niet de juiste keuzes aan je voorbij te laten gaan. Because poor Dennis with his broken heart did. Het was alsof Ome Dennis op stap was met zn twee kleine nichtjes. Na een super gezellig avond met Dennis zijn we hem uit het oog verloren en hebben we hem nooit meer gezien. Dennis; we love you, thanks for the great and free night haha.

Of mensen in de skilift die tegen je aan beginnen te lullen uit het niet en iin die 5 minuten durende rit van de C3 lift, hun hele levens verhaal aan je ophangen, zonder dat je erom vraagt. Je kent het wel, van in de trein bijvoorbeeld.
Of mensen die juist toaal niet spraakzaam zijn tijdens die 5 min durende skilift rit.. ook gezellig. "Woher kommst du von" "Munchen" "Ok". *staart star voor zicht uit*
Of mensen die tijdens een prachtige bluebird dag, terwijl wij net bewust die ene lift nemen die precies goed in de zon ligt, opeens de kap naar beneden doen vanwege de (niet aanwezige) kou. Waarna Patricia vervolgens zwaar gepikeerd en beledigd de hele 5min durende lift rit chaggie met mij discusieerd hoe die "gast" het in zijn hoofd haalt uitgerekend tijdens haar kostbare zon-momentje de kap omlaag te doen, ZONDER TE VRAGEN! Hallowaaaaaa, in wat voor een wereld leven wij?!

Dan hebben we ook nog onze hilarische Belgische gasten, die zeker een vernoeming in dit verslag waard zijn!
Ze waren mijn z'n vieren, twee mannen op leeftijd waaronder 'L Oncle Jos zoals we hem moesten noemen, kaal, bol, bril dragend en vooral hilarisch in zijn doen en laten. Ik zou hem zo benoemen tot de Nederlandse Paul de Leeuw. (ter illustratie) Samen met twee neven waren ze op Wintersport. Plezant he.
"Esmeeee, aller, kom dr nu es effekuhs bijzitten." heeeeeeeeyy Esmee een pientje voor uw he, kom drbij" en voor ik kon zeggen dat ik geen bier drink maar liever wijn was het glas al tot aan de rand vol geschonken voor me.
Zij kregen het voor elkaar om met z'n 4en meer lawaai en lol te maken dan een hele business groep van 50 man bijelkaar. Ik heb zelden zo hard gelachen om hun gedrag en rare dansjes en gekke bekken die ze trokken.
"Geniet van het leven, want het duurt toch maar even" van de belgische Willy Sommers werd de eerste avond zwart gedraaid, tot zelfs de niet limburgers of beppy kraft liefhebbers ook dit liedje foutloos konden meezingen.
Ze wilden dat we tijdens hun diner mee aten, dat deden we de laatste avond dan ook.
Ze wilden met ons skien, gezellig
Ze wilden met ons apres skien, alles moest gezellig zijn en vooral niet hard werken.
Op de vrije dag van Essie en mij hebben we dan ook de hele dag met hun opgetrokken. De Trofana Alm, ook een van de grotere apres skie tenten waar het 'te doen' is, was ik nog niet geweest. Ik had me al laten informeren dat het voor de 'wat oudere mensen' is.
Dus Es en ik vol moed naar binnen, want Oncle Jos had een pientje en een tafel voor ons gerserveerd.
OMG.. allemaal oude vieze wanhopige mannetjes of vrouwen waarvan de skibroek in hun reet zat, de gemiddelde leeftijd lag niet onder de 40? Iedereen keek ons aan, alsof ze een neger op de piste zagen, terwijl we ons door de enorme menigte heen probeerden te persen. "Niet te doen" zoals Karlijn zo mooi zou zeggen. Eenmaal ons plekje gevonden stonden we daar wat onwennig met ons biertje in onze hand. We verlangden beiden duidelijk naar onze vertrouwde kuhstahl.
Ik weet niet wat er die avond is gebeurd, maar na heel wat biertjes, jagerboms, shotjes, toch wel leuke liedjes en dansjes verder zag onze avond en uitzicht er totaal anders uit. Waar eerst een groepje van 10 man serieus een biertje dronk aan een gereserveerde tafel, stonden nu 15 man te springen en dansen op de tafels, hingen ze in de gordijnen en vrouwen die een soort van 'kabelbaantje' speelden hingen aan de lampen de bungelen, die nog net niet afbraken.
De leeftijd leek opeens ernstig te zijn gedaald van 40+ naar speelparadijs 6-.
Gespierde, typische niet knappe Oostenrijke Anton aus tirol mannen liepen in Lederhosen incl. bergschoenen, edelweiss sokken en blokjes blousje rond met enorme tableau's vol bier waarvan ik denk dat zelf mijn sterke papa het niet klaar zou krijgen om die dienbladen over de hoofden van al die duizenden dronken mensen te tillen. Wow respect. En IEDERE keer als Oncle Jos weer een pientje voor ons allen bestelde deed hij, die barman, een Atje, half litertje pientje mee, in EEN keer. Die gast moet echt tol dronken zijn geweest of hij had een of ander tovertrucje dat hij al het bier stiekem in zijn bergschoen liet verdwijnen..?
Uiteindelijk na een onverwacht en legendarisch leuk apres ski middagje belandde we impulsief in restaurant Central, uitetend met een stel Zuid-Afrikanden die we in de trofana Alm getroffen hadden. En zo hadden we nog een heule gezellig avond en kwamen we om 24u thuis in onze skikleren, terug van het 'apres' skien. Alles kan in Ischgl :)

Over tovertrucjes gesproken..
Laatst hadden we een stel Engelse gasten uit London city, allemaal welvarende intelligente artsen, advocaten of wat dan ook. Een van hen was piloot en in zijn vrije tijd hypnotiseur, althans dat bleek. Dus ook dat moesten wij ondervinden. Ik was maar sceptisch, zoals altijd. Hij was me iets te overtuigd van zijn eigen kwaliteiten. Toen we vervolgens nog even in de bar aan het kletsen waren kwam hij met googel trucs aan. Doekjes die onverklaarbaar verdwijnen van de ene in de andere hand en kaarten die hij onmogelijk, maar toch goed wist te raden. Ik werd helemaal gek, sceptisch en rationeel als ik ben wil ik alles analyseren. En iedereen lachte me uit.. euuh toe. "Yeaaaah and now? Where is the rabbit??"


"Huh wat zingen ze nou?!" Zeiden Esmee en ik tegen elkaar toen we in de keuken stonden. "Er staat een bus in de straat?!" leek het te klinken vanuit het restaurant, luidkeels, in koor, door een wens businessgroep van zo'n 50 man. Net toen ik mijn oren scherpte en het restaurant in liep om het beter te verstaan, zag ik "Chaim van het Chalet" zoals ze hem zo mooi noemde rond lopen met een klein thee lepeltje terwijl iedereen er naar keek en joelde, jielde, kroelde, lachte en ieehhkk riep. En opeens schoot me de juist tekst te binnen; "Er zat een rups in de slaaaaaaaaaa, JaaaaJaaaaaa een rups in de Slaaaaaaaaa" klonk het weer verder in koor, lachend, giegelend, joelend, met de vuisten bonkend op de tafel.
"OMG er zit een rups in iemand zijn slaaaaaaaaaa?!" riep ik verbaas door de keuken terwijl ik terug rende.
Enorm genant natuurlijk, moeder der natuur heeft soms de meeste macht en na aantallen excuses heeft de Rups in de Sla wel nog de hele week voor een zeer hoge entertainment-waarde gezorgd binnen de groep.

Last but not least, ik kan nog wel even doorgaan.. maar mijn verhaaltje wordt wel heul lang zo..mijn weekje Ehrwald. Boris (van kantoor) belde of ik misschien nog een keertje weg wilden omdat ze mijn kwaliteiten elders nodig hadden. Haha slijmbal. Namelijk; oppassen!
hardstikke leuk, waarom niet! Nieuwe mensen, nieuwe omgeving, nieuw chalet, nieuwe gasten, nieuw skigebied, leukleukleuk.
We hadden die week maar liefst 4 gasten en waren in totaal met 3 man (2 mannen plus een vrouw) personeel. Dus bijna een op een beleiding. Te belachelijk haha. En dat terwijl ik mijn team in de steek liet met 51 gasten met zn 5en. aaahw.
Die voorgaande verslagen heb ik dan ook allemaal in Ehrwald geschreven, omdat ik daar opeens zeeen van tijd had.
Anyway, ik had twee enorm scheetige kids waar ik op moest passen, twee boefjes van 2 en 4,5 jaar, heel lief, makkelijk corrigeerbaar (nee niet met een tik) en makkelijk te entertainen (lees: tv aan en ze zijn de hele middag rusitg). Nee kidding, ik ging ook met ze sneeuwpoppen bouwen, enzo.
Een weekje vol rust voor mij, even weg van alle hectiek, vele gasten, vele wensen, late uurtjes en weinig slaap in Ischgl.
Ik had het geluk dat ik opgescheept zat met twee hele leuke collega's, twee broertjes, die samen een top team vormden en waarmee het gelukkig met mij als derde aanhangsel ook erg goed klikte. Top kerels :) Een erg leuke week gehad en helemaal zen keerde ik weer terug naar mijn hometown Ischl. Glad to be back. Zoals mijn collega Chaim laatst zei toen die even alleen in de kroeg stond en ons weer zag; "jullie zijn mijn thuis hier."

ahhhhw. happy end.

ohnee toch niet.

Na vandaag ietwat emotioneel afscheid te hebben genomen van ons lieve Diaantje, die 10 weken lang vol motivatie ons niet altijd makkelijke team heeft ondersteund, met kater of zonder kater, Diaantje was er voor ons.. we love you diaantje and we miss you already, ben ik nu aan het 'wachten' tot de laatste gasten hun mandje ingaan en ik de bar mag afsluiten.

Een ideaal waarbenjij.nu-momentje dus.
Dat waarbenjij.nu-momentje ga ik bij deze ten einde brengen. Tis mooi geweest voor vandaag, morgen weer een dag.

Goodnight to ya all. Lieve groetjes aan Nederland

en oh ps papa en mama; de bitterballen zijn op! En ik heb er nog niet eens eeeeeentje gehad.. :( Genoeg reden om nog een keertje langs te komen?

Heel veel liefs uit Ischgl!