Dag 1 - de Reis

Mijn grote, lang verwachte, avontuurlijke reis!

Nijmegen, 17:00uur. Vanuit school snel naar huis. Alle kleren int koffer gooien , stad in voor laatste dingetjes & daarna kon ik meteen aanschuiven voor een heerlijk laatste avondmaal door en met mijn huisgenootjes. Toen hoppaa de trein op, naar huus.
Thuis verder met het koffer uitpakken& weer inpakken. Ik kwam tot de ontdekking , door mijn geweldige organisatie, dat best veel kleren ‘ gekeukeld’ waren dus besloot ik toch maar de strijkplank drbij te nemen. Dit alles duurde wat langer dan gepland. (Als ik eenmaal bezig ben wil ik het ook goed doen, dus ruimde ik mijn kleren kast & andere overtollige uitpullende of rondslingerende kleren maar ook meteen netjes op. Brave meid.:) Dit alles duurde wat langer dan ik dacht (mijn tijdsplanning is echt een ramp, sterker nog ik had nog niet eens een tijdsplanning, why should I? Vakantieee!!) en aangezien ik toch weer om 3uur op moest leek het mij een strak plan om de nacht niet slapend door te brengen. Toen ik eindelijk klaar was met mijn berg kleren (helaas, ik neem nog altijd veel te veel mee, het ergste is dat ik dit van te voren al weet maar ik kan gewoon niet iets thuis laten, uit angst net die ene leuke riem te misssen die mijn outfit afmaakt…) ben ik uitgebreid gaan douchen om de nacht door te komen haha, geeeen probleem voor mij. Paps& mams wakker maken en toen konden we op weg naar Frankfurt Main Airport, let the journey begin!
Dachten we, niet dus. Koffer te zwaar haha, daar nog zeker een half uur aan gepongeld, met nog wat ander gepongel drbij weer een half uur verder en rond 5uur waren we onderweg! Jetzt geht’ s loss!. Ik was nog opmerkelijk nuchter, misschien dat het door het slaapgebrek kwam?
Rond 8uur smorgens kwamen we in Frankfurt aan, het was bekend voor mij vanwege onze altijd educatieve vader onderweg naar Oostenrijk: ‘ Als je dadelijk hier links kijkt dan kun je..’ ‘ ..jaaaa pap, hele grote echte vliegtuigen zien opstijgen en landen, zoiets noemen zee en vliegveld, bespaar me je eerste vliegervaring verhalen.’
Ondanks dat was het wel big, huge, groot. Inchecken die handel. Koffer wegen, pfoewww, 20,1 kilo. Ik had geluk dat de best wel lelijke en dike maar wel heel erg aardige vrouw van de balie me wel oke vond. Na een heel vraagpeleton op me afgevuurd te kregen konden we gaan chilen: dure jus d ‘ orange en koffie drinken. Helaas wel erg lang chillen, want mijn vlucht had meteen al dik 2 uur vertraging. (ipv half 12 om half 2..) Dikke kans dat ik daardoor mijn aansluiting in New York zou missen en dan zou ik toch opeens niet meer zo heel nuchter zijn… Maar de lelijke maar hele aardige vrouw van de balie verzekerde me dat als ik die cluvht zou missen het geen probleem zou zijn en ik meteen een andere vlucht geboekt zou krijgen en blabla, pfoew dus.
Na ‘ teut’ te zijn van de smoothie mixjes, heel wat vliegtuigen te hebben zien landen&opstijgen en heel veel plasjes verder, mocht ik om 12u boarden, yis! Doei pap en mam, niet huilen he en daar ging ‘ hun kleine esmeetje’ ganz allein op pad. Met een big smile door de paspoortcontrole & douane. Melig van het bliebblieb fouilleeren nam ik plaats in de gate. Daar kon ik nog eens anderhalf uur gaan wachten dus ben ik maar in Kluun gaan lezen. (‘ Komt een vrouw bij de dokter’ , enige boek wat ik met plezier en vrijwillig twee keer heb gelezen!) Door alle indrukken ging de tijd best snel, bovendien kregen we van Continental – mijn vliegmaatschappij- gratis snacks & drinks om de vertraging tegenmoet te komen.
(lees: een onbeperkt buffet van chips, zoutjes, muffins, snoepjes, cola, water en sapjes)
14:00uur: eindelijk instappen en hoppakeee. Ik had dr zin in! Het vliegen zelf was een ervaring opzich –zoals jullie allen wel weten terug denkende aan de eerste vlieg ervaring...-
Nog steeds niet echt zenuwen en alles verliep goed. Als ik iets niet wist vroeg ik het in mijn great Limburgs English gewoon na. Ik had een uber chille stoel aan het raam, die zich al snel vormde naar mijn billen, een gratis kussentje & dekentje, een plek vrij naast me oftewel mijn baggage was ook blij, een dik dvd scherm voor m’ n neus met echt belachelijke mogelijkheden en heel veel leesvoer bij me, dus verveelde hoefde ik me niet. Na de tourist te hebben uitgehangen (heel veel foto’ s maken en met m’ n neus tegen het raampje aan plakken) ben ik maar wat gaan slapen om de vliegreis van 8uur te dooien. (of doden, huh?)

Eigenlijk ging het vrij snel en vond ik het echt chil, zelfs de wc ‘s waren relaxed. Oowja, het eten was ook verrassend lekker! Ik werd echt verwend en volgepropt met schattige sapjes & snackjes. (Alleen werd de hoofdmaaltijd om 9uur smorgens New Yorkse tijd geserveerd, beetje raar idée. Het landen was ook mooi& lang. Uitzicht over Groenland, Ijsland en ofcourse the skyline of New York. Helaas zat ik natuurlijk weer aan de verkeerde kant maar ik heb wel wat kunnen meepikken (lees: nek op giraffe stand) en bovendien was mijn uitzicht aan de rechterkant ook echt uber!
At New Ark begon ik vrolijk en vol onder de indruk foto’ s te maken. Vooral het mega bord ‘ Welcome to the United States’ sprak me erg aan dus ik klikte dr op los, zonder het mega bord eronder met koeie pictogrammen ‘ no pictures’ te hebben gezien… Tot dat er twee dikke superieure patsers in uniform aankwamen en dreigde mijn camera af te pakken als ik niet stopte met foto’s maken. ‘ Stomme tourist ook, Hellooooo Uniated States, lekker warm welkom’ dacht ik.
Plasje & een aaaape lange paspoort controle volgde. Overal hingen vlaggen van de VS btw. (hoezo supioriteitsgevoel?) Die enrome rij en uitvoerige controle kwam me niet erg goed uit omdat ik maar iets van 50min had voor mijn vliegtuig naar Houston weer zou vertrekken. Stressend in de rij dus. Na vele pogingen om eerder door de rij te komen was ik nog als een van de laatste ‘ klaar’ terwijl er echt 40 rijen waren, hoe krijg ik het voor mekaar? Toen een sprintje naar de bagage, als een ezel met de bagege naar de band gerend en weer verder naar de andere terminal gerend. Mijn boarding time was allang verstreken en ik had nog maar een half uur ofzo voor mijn vliegtuig zou vertrekken, aaahhh! Na met de metro (airport train) naar terminal C te zijn gesjeesj kon ik ook nog eens mijn gate niet vinden. Echt aan 5 mannetjes nagevraagd en ik verdenk hun ervan dat ze samen in een complot zaten om die groene Limburger de verkeerde kant op te sturen. Bij de douane weer een enrome rij dus heb ik een douane vrouwtje lief aangekeken en met puppy ogen mijn ‘ not my fould, plain has delay’ verhaal uitgelegd. Dat resulteerde in een plaatsje voor in de rij – en heel veel boze ogen - en uiteindelijk haalde ik mijn vliegtuig op 10min na, pfoew! (maar ik was niet de enige en dit keer was het niet mijn schuld!) Ik heb nog nooit zo’n opluchtend succesgevoel ervaren haha..
De 3,5uur durende reis van New York naar Houston was wat minder chil. Drie stoelen, weinig plaats, dikke zwetende neger naast me, en dvd scherm koste geld en ofcourse ik had geen credit card… wel weer lekker eten :).
Ook @ Houston had ik maar 50min om over te stappen. Gelukkig hoefde ik nu niet door een dikke vinger-scanning ‘ who are you en what are you going to do’ controle dus dit was nog te doen. Om half 10 (savonds) kon ik instappen en toen ‘ boem’ sloeg de vermoeidheid toe. (Voor mijn tijd was het eigenlijk al half 5 snachts) de reis naar Monterrey was maar een uur maar kon me niet snel genoeg duren.Ik was zo moe maar kon niet slapen aangezien ik in zo’n klein kut vliegtuigje zat waarvan het net leek als of de motoren in je oren zaten. Zelfs een mp3 werkte niet. Daarbij kwam ook nog eens (nu we toch aan het zeiken zijn) dat ik fijn, helemaal alleen voor aan, op een zielig stoeltje naast de kabine voor de stewardess zat.
Zenuwen kwamen toch een beetje naar boven en mijn benen leidde aan het ‘ ik kan niet nog langer stil zitten op een stoel-syndroom’ . Om 11uur ‘ s avonds landde ik dan eindelijk in Mexico, waar Remco me op stond te wachten. Dit was het moment waarop ik het meest zenuwachtig was van de hele reis haha. Vooral omdat ik wist dat hij aan de andere kant van de schuifdeuren stond (die de hele tijd open en dicht gingen) en ik eerst nog mijn baggage van de band moest rapen… Toen we uiteindelijk elkaar weer zagen was het een. ‘ Beetje raar maar wel lekker’ zoals ze dat zeggen,.
Nog zo’n 3 kwartier in de taxi en toen eindelijk aangekomen bij de Casa van Rem & zijn roomies. San Pedro, Garza Gracia, Corregidora #204 ofzoiets.
‘ Oowjah, zegt rem even tussendoor. ‘ Ik heb vanavond een feestje georganiseerd in het Poolse huis, en het is ook meteen een verrassings feestje voor jou’ haha lekker dan, met mijn gare kop. Rond een uur of twee snachts besloten we toch maar te gaan, net toen we een taxi aan hielden (ja, alles is hier per taxi, kost geen drol) werd remco gebeld dat het feestje afgelopen was en dat ze naar Havana gingen ( een club) even later: Havana bleek gesloten te zijn, dus hebben we ons maar omgedraaid en zijn we lekker saampjes in bed gekropen, kon dat beetje slaap opzich best wel gebruiken…